۱۳۰ خاطرم آید که آن شب‌‌‌‌....

یه شبهایی هم هست توی زندگی که آدم به شدت احساس بدبختی و بی کسی و تنهایی میکنه.بعد مجبوره بره توی دستشویی و به  صورت بی صدا زار بزنه از شدت این همه بدبختی.

مردا حق ندارن وقتی از سر کار میان خونه هی از زنشون طلبکار باشن.خب اگه تو از صبح رفتی سرکار،منم تا وقتی تو میای تنها و بی کس  نشستم توو این خونه کوفتی و در و دیوارشو سابوندم که صاحبخونه نکبتت نیاد زرت و پرت نکنه.

دلیل نمیشه تو بی اعصاب باشی چون دنبال بدبختیامونیم و من به تنهایی همه چیزو تحمل کنم.تو اگه قرار باشه دق دلی بی پولیتو و بی مسئولتیه ننه و باباتو سر من خالی کنی،خب من زیر این همه خروار بدبختی له میشمو میمیرم.

امروز و امشب خیلی احساس تنهایی و بی کسی میکنم.فکر اینکه قرار باشه تا سالهای سال توی این غربت و تنهایی زندگی کنم اشکمو در میاره.

اشکم بند نمیاد و فیش فیشم به راهه.باز خوبه همسرو سرشو گذاشت و خوابید.

خیلی میترسم از آینده ی این زندگی.

یعنی قراره چی سرمون بیاد؟